Θύρα 7 - "Αλεξάνδρειο 93"
Αγώνας ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος. 600 ηρωικοί οπαδοί του Ολυμπιακού και μέλη της Θύρας 7 ανηφορίζουν στη Θεσσαλονίκη. Το κλίμα είναι τεταμένο όπως πάντα τέτοιες εποχές και οι μπάτσοι βάζουν μπροστά το πιο δολοφονικό σχέδιο της δεκαετίας.
Οι Ολυμπιακοί τοποθετούνται στο πέταλο του Αλεξάνδρειου Μελάθρου και όχι ως συνήθως στην άκρη ώστε να υπάρξει τοίχος από τη μια και από την άλλη αντίπαλοι οπαδοί. Τα Παόκια τρελαίνονται με το θειο Δώρο των Μπουγατσομπάτσων (οι οποίοι βέβαια μας έχουν καλωσορίσει στα Μάλγαρα με το θεϊκό "Καλημέρα γαμώ το Χρι… σας, βρωμεροί κωλόγαυροι, της μάνα σας το μουνί και καλή διαμονή στη πόλη μας"). Οι μπάτσοι δεν μας θέλουν στη Θεσσαλονίκη καθόλου γιατί πάντα γίνονται επεισόδια και βρίσκουν αυτό το τέχνασμα της τοποθέτησης σε λάθος σημείο του γηπέδου για να μας αναγκάσουν να σκεφτούμε πολύ καλά επόμενη ανάβαση μας. Τα Παόκια όπως προανέφερα τρελαίνονται και με το που σκάμε μέσα αρχίζουν εν χορό "Θρύλε θυμήσου το '81…" με πρώτο και καλύτερο τον ένα και μοναδικό(Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε), πέφτουμε με την μια στους μπάτσους προκαλώντας γενική έκπληξη αλλά και οργή συνάμα στα Παόκια τα οποία φεύγουν και αδειάζει ένα μεγάλο μέρος του γηπέδου. Το κακό δεν θα αργούσε να γίνει. Ξαφνικά το γήπεδο γεμίζει ξανά και οι καβάτζες των Παοκτζήδων κάνουν την εμφάνιση τους. Νιπτήρες, πέτρες, σιφόνια, ξυλά, ζάντες από μηχανάκια εκτοξεύονται με μανία προς το μέρος μας με πλήρη σταρχιδισμό της Αστυνομίας. Κεφάλια ανοίγουνε, αίματα παντού, ημιλυπόθιμοι άνθρωποι και κόλαση παντού. Τα "υλικά" επιστρέφονται αλλά τότε οι μπάτσοι σαλεύουν ξαφνικά και η ροπαλιά πάει σύννεφο. Ξαφνικά ο προπονητής της ομάδας μας παίρνει time out και ενώ ο Πάσπαλιε είναι με διάστρεμμα ελαφριάς μορφής, ο προπονητής λέει στο γιατρό "ο Ζάρκο δεν έχει τίποτα, ανέβα να δεις πως είναι τα παιδιά επάνω." Ο γιατρός ανεβαίνει και μέσα στο χάος κάνει ότι μπορεί. Το παιχνίδι τελειώνει και ο Ολυμπιακός χάνει με 20 πόντους διαφορά και σχεδόν αμαχητί. Ο προπονητής έχει περάσει εμφανέστατα την ανησυχία του για τους οπαδούς στην ομάδα και η ομάδα δεν παίζει με καθαρό μυαλό. Τα Παόκια πανηγυρίζουν έξαλλα και η ομάδα του Ολυμπιακού πάει προς τα αποδυτήρια. Ξαφνικά όμως τα πάντα τα σκιάζει μια ιαχή που ήταν τόσο δυνατή που καταλαβαίνεις αμέσως πως δεν μίλαγε το κατά πολύ ταλαιπωρημένο σώμα αλλά η υγιέστατη καρδιά.
"Θρύλε θυμήσου μια ζωή μαζί σου!", ακούγεται μια φορά και τα Παόκια σιωπούν και αλληλοκοιτάζονται γεμάτοι έκπληξη.
"Θρύλε θυμήσου μια ζωή μαζί σου!"
"Θρύλε θυμήσου μια ζωή μαζί σου!"
Οι 600 ηρωικοί οπαδοί άλλοι με δεμένα κεφάλια άλλοι με σκισίματα και μώλωπες και άλλοι με σκισμένα ρούχα είναι παρών. Είναι παρών και δίνουν την τελευταία ικμάδα των ελάχιστων πλέον δυνάμεων τους για να ακούσουν όλοι πως θα είμαστε για πάντα μαζί με τον Ολυμπιακό.
Ο προπονητής της ομάδας μας πριν μπει στη φισούνα, γυρνάει μας κοιτάζει και προστάζει να μην μπει κανείς στα αποδυτήρια. Μάλιστα τον Roy Tarpley τον σέρνει σχεδόν έξω και έρχονται όλοι μπροστά μας. Ο προπονητής βουρκώνει και κάνει βαθιά υπόκλιση, ακολουθούν και οι παίκτες. Τα λίγα εναπομείναντα Παόκια έχουν πάθει αραμπαμπίλα και σιγά σιγά φεύγουν. Το κεφάλι μου πάει να φύγει από τον λαιμό μου όπως και όλων των άλλων βέβαια, αλλά στα αρχίδια μας όμως. Το γήπεδο αδειάζει και το πανηγύρι αρχίζει. Ένας παλιός καλός οργανωτής φωνάζει το παρασύνθημα "Μας λένε άρρωστους τρελούς…". Η ώρα είναι 21:30 και ξέρουμε πως πριν τις 1 δεν πρόκειται να βγούμε έξω. 11:30 περίπου ακούγεται το ίδιο σύνθημα ακριβώς χωρίς σταματημό ούτε για 30''. Ο κολλητός και παντοτινός σύντροφος στα γήπεδα μου ψιθυρίζει με το κεφάλι δεμένο σαν μούμια "Μαλάκα θα πεθάνω δεν αντέχω άλλο, αλλά έχω καυλώσει τόσο που θα σταματήσω να τραγουδάω μόλις μπω στο σπίτι μου". Και όμως η νευρική ξανθιά φιγούρα ξαναβγαίνει στο γήπεδο. Μαζί με τον αρχηγό τότε Παναγιώτη Φασούλα ντυμένο με εμφάνιση ταξιδιού έρχεται κοντά μας ακριβώς από κάτω.
"Σας αγαπώ όλους, είσαστε όλοι καλά;", ρωτάει.
"Ολυμπιακός - Ολυμπιακός", η απάντηση.
"Καλό ταξίδι ρε μάγκες να 'χετε και καλή υγειά"
"Ιωαννίδης - Ιωαννίδης", ξανά μανά.
"Μια χάρη ρε αλάνια μόνο κάντε μου, όταν κατεβούνε για τον Β γύρο τα μουνιά, σας παρακαλώ γαμήστε τους την παν…α όπου και αν τους βρείτε και εγώ θα είμαι πλάι σας ότι και αν συμβεί".
"Ξανθέ το λόγο μας, δεν θα πλησιάσει κανένας το ΣΕΦ τότε", απάντησε κάποιο γνωστό στέλεχος.
Και στις 20 Μαρτίου του 1994 το κάναμε αλήθεια ρε Γιάννη.
Ακόμα απολιθωμένα στο Κατ είναι τα αρχίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου