Γνωστός στον κόσμο του Ολυμπιακού με το παρατσούκλι Αττίλιο, ο κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας αποτέλεσε μια από τις Θρυλικότερες μορφές στο λιμάνι. Ακολούθησε τον Θρύλο σε κάθε αγώνα εκτός έδρας, εννοείται ότι δεν έλειψε ποτέ από το Καραϊσκάκη.
Αγαπούσε το Θρύλο περισσότερο κι από τη ζωή του, για αυτήν επί σαρανταπέντε χρόνια έπαιζε την τρομπέτα. Σε κάθε αγώνα του Ολυμπιακού ο Αττίλιο έδινε τον ρυθμό, όλοι θέλανε να τον δουν, αφού αμέτρητες ιστορίες και καλαμπούρια κυκλοφορούσαν γύρω από το ερυθρόλευκο πάθος και τις περιπέτειές του.
Θυσίασε πολλά για την ομάδα του, παρατώντας τις σπουδές του στο τέταρτο έτος της Ιατρικής, χάνοντας την μία δουλειά μετά την άλλη. Δεν στέριωνε πουθενά, η οικογενειακή του ζωή ήταν σχεδόν μόνιμα στον αέρα.
Οικογένεια για τον Αττίλιο μπορούσε να είναι μόνο ο Ολυμπιακός.
Οι γιατροί για χρόνια τον συμβούλευαν να ξεχάσει το γήπεδο και τη σάλπιγγα, γιατί τα πνευμόνια του είχαν σχεδόν καταστραφεί.
Τελικά πέθανε από οξύ πνευμονικό οίδημα στα 53 του, στις 11/11/1994.
Ο Αττίλιο ήταν το σύμβολο του Σταδίου Καραισκάκη που δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δεί με την σημερινή του μορφή. Πολλοί απο τότε προσπάθησαν με τρομπέτα να δώσουν ρυθμό στην εξέδρα του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας, μάταια όμως, λές και ο Θρυλικός Αττίλιο πήρε τις νότες μαζί του. Ποτέ δεν τα κατάφεραν όπως Εκείνος. Πολλές φορές ο Βασίλης Δουρίδας ήταν στόχος επίθεσης έξω από γήπεδα από οπαδούς άλλων ομάδων, τόσο πολύ ήταν συνυφασμένο το όνομά του με τον Ολυμπιακό που στο πρόσωπό του οι οπαδοί άλλων ομάδων έβλεπαν τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Σήμερα παρότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού συνεχίζουν να είναι ίσως το ίδιο ενθουσιώδεις, πάντα θα λείπει ο Αττίλιο με την θρυλική σάλπιγγα του να τους ξεσηκώνει.Εμείς όμως που τον ζήσαμε, δεν θα αφήσουμε ποτέ να ξεχαστεί, θα τον διαιωνίζουμε παίρνοντας υπόσχεση από τους νεότερους ότι και αυτοί θα κάνουν το ίδιο, σαν ελάχιστο φόρο τιμής σ΄αυτή την Τεράστια Ολυμπιακή Φυσιογνωμία...
Για πάντα στίς καρδιές μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου