Θύρα 7

δέν ξέρω ποιός το έγραψε,απλά το βρήκα σ'ενα φόρουμ(RedEmpire7)



<<Ακόμα και οι πολέμιοί της, γνωρίζουν καλά τι σημαίνει Θύρα 7.
Η ιστορία της πιο δυναμικής θύρας των ελληνικών γηπέδων,
αυτής που έχει ποτιστεί με το αίμα 21 αδικοχαμένων παλικαριών,
δεν περνάει απαρατήρητη.
Και εμείς από εδώ θα γνωρίσουμε-την ιστορία της.
Τη δημιουργία της, τα γιγαντώματά της, την πορεία της,σ’ενα αφιέρωμα με τρείς συνέχειες.

Μια απλή πύλη εισόδου θεατών ενός ποδοσφαιρικού εγώνα;
Η απάντηση είναι σίγουρα όχι!
Εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου,
που τα νιάτα έλιωναν με τη ζωντάνια τους,
το πάθος και την αγάπη τους γι’αυτη την ομάδα,
τον αντίπαλο τους,
η μοίρα είχε αποφασιστεί διαφορετικά.
Έστειλε στον παράδεισο 21 ψυχές και βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη φιλαθλη κοινή γνώμη και όχι μόνο.
Δέν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος που να μη συγκλονίστηκε από αυτή την τραγωδία,
που να μη δάκρυσε ακούγοντας τους σπαραγμούς των μανάδων.
Ακόμα και τώρα,τόσα χρόνια μετά,
παρόλο που κάποια ανθρωποειδή ποτισμένα με μίσος προκαλούν το κοινό αίσθημα με τ’απαράδεκτα συνθήματα τους
μη βρίσκοντας άλλο τρόπο για να μειώσουν το μεγαλείο του Ολυμπιακού,
ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μας φέρνοντας στη σκέψη μας την αποφράδα εκείνη μέρα.
Για αυτό η Θύρα 7 δεν είναι μια απλή είσοδος.

Ποτίστηκε με αίμα και πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας.
Δεν πέθανε κανείς.
Απλά δεν είναι μαζί μας. Γιατί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε.
Και όλοι εμείς δεν πρόκειτε να τους ξεχάσουμε ποτέ.
Αποτελούν το σύμβολο της ιδεολογίας μας.
Για αυτό κάθε χρόνο στο ετήσιο μνημόσυνο βλέπεις όλο και περισσότερο κόσμο.
Νέα παιδιά,που τότε δεν είχαν κάν γεννηθεί.
Και όμως,αισθάνονται χρέος τους την παρουσία τους.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα (απο το χρέος) για να γράψουμε την ιστορία της πιο θρυλικής Θύρας στην Ελλάδα,
οσο μπορεί να χωρέσει μία ένδοξη πορεία μέσα στο χρόνο,μέσα σε λίγες μόνο σελίδες...

Ότι και να γραφτεί για την πιο ιστορική θύρα των ελληνικών γηπέδων και πάλι θα είναι λίγο.
Ειναι αδύνατον μέσα σε λίγες σελίδες να καταγραφτεί η ιστορία και τ’απειρα γεγονότα που συνέθεσαν το παζλ του μεγαλύτερου και πιο δυναμικου πυρήνα των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού μας.

Ειναι σχεδόν βέβαιο ότι το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων μας έχει περάσει από το συγκεκριμένο κομμάτι της εξέδρας,
που πάντα έδινε το έναυσμα της νίκης με το ανεξάντλητο πάθος και την αστείρευτη ενέργεια του,αναγκάζοντας τον οποιονδήποτε αντίπαλο να παρακαλάει να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το ενενηντάλεπτο.

Πολλά τα σχόλια που έχουν ακουστεί κατά καιρούς και θετικά και αρνητικά!.
Τα δεύτερα προερχόμενα κυρίως από τους αντιπάλους μας,
μιας και η ζήλια με το φθόνο τους έβραζαν και τους βάζουν παρωπίδες για να μην βλέπουν την πραγματικότητα,
που όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν.
Ακριβής ημερομηνία για την ίδρυση της θύρας7 δεν υπάρχει...
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 70’ μετακόμισαν οι τότε σκληροπυρηνικοί στη συγκέκριμένη θύρα,απο τη θύρα 13 που μαζεύονταν λόγω του φτηνού εισιτηρίου.

Τα πράγματα τότε ήταν τελείως διαφορετικά απ’ότι σήμερα.
Χωρίς οργάνωση (έξω απο το γήπεδο),
για να βρεί κάποιος εισιτήριο έπρεπε να στηθεί ώρες ατέλειωτες σε μεγάλες ουρές στα ταμεία
και να...παρακάλαγε τον θεό να μην έχουν τελειώσει τα εισιτήρια όταν θα έφτανε η σειρά του μπροστά απο το γκισέ.
Και δεν μιλάμε για παιχνίδια ντέρμπι...
Μιλάμε απλά για ένα παιχνίδι,με οποιονδήποτε αντίπαλο,
είτε λεγόταν Πανσερραϊκος,είτε Φωστήρας,είτε Ομόνοια Κύπρου,
το θέαμα στις κερκίδες του γηπέδου ήταν το ίδιο κάθε Κυριακή μεσημέρι.
Κατάμεστο,όρθιοι,σαν τα τσαμπιά κρεμόντουσαν τότε οι οπαδοί μας.
Και δεν λέω γι’αυτούς που τριγύρναγαν έξω απο το γήπεδο με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αυτί και περίμεναν ν’ανοίξουν οι πόρτες το τελευταίο τέταρτο,
μπάς και στρομωχτούν και δούν κάτι από θρύλο.

Κάπως έτσι πρέπει να προήλθε και το πρώτο ατύχημα στη θύρα 7,σ’ενα φιλικό παιχνίδι με την κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη εκείνη την εποχή,τον Άγιαξ.
Η τρέλα των οπαδών,μαζί με την κακοτεχνία της συγκεκριμένης Θύρας (έκανε μιά καμπύλη όταν οδηγούσε πρός την έξοδο,

με αποτέλεσμα να μήν βλέπουν οι τελευταίοι τι γίνεται μπροστά τους και το σπρώξιμο για να βγούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα έφερε το ατύχημα)
είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό τότε -ευτυχώς-περίπου 14 ατόμων
(8 χρόνια μετά,περίπου είχαμε μιά τραγωδία).

Όσο περνούσαν τα χρόνια και η παρουσία των οπαδών μας σε κάθε γήπεδο που αγωνιζόταν η ριγωτή ερυθρόλευκη φανέλα ήταν κάτι παραπάνω από έντονη,
τόσο πιο αναγκαία φαινόταν η δημιουργία ενός συνδέσμου που θα συσπείρωνε όλο αυτόν τον κόσμο.

Θα τον έκανε ακόμα πιο δυναμικό και φόβητρο σε όποιον τολμούσε να ΄΄πειράξει΄΄ αυτό που λάτρευε,τον Ολυμπιακό.

Στα τότε στέκια της εποχής,στον ¨Αρη¨στην Πλάκα και στη ¨Victoria¨ στη Νίκαια,που ήταν ολυμπιακοκρατούμενα,δημιουργήθηκαν οι πρώτοι πυρήνες των παιδιών με τα μακριά μαλλιά,

τά πέτσινα μπουφάν με τα κομμένα τζίν και ένα σωρό ραφτά στην πλάτη τους,τις ζώνες με τα καρφιά στην μέση τους,τα στενά τζιν παντελόνια...

Η δυναμική έκφραση της ρόκ και της χέβι μέταλ σκηνής σε όλο της το μεγαλείο,
πήγαινε ασορτί με τους πιο δυναμικούς σκληρούς οπαδούς της χώρας.
Η θέση τους στη κερκίδα; Όπως αντικρίζεις το Καραϊσκακη μέσα από τα σκαλιά της θύρας 7,
στην κάτω δεξιά μεριά από το ρολόι...Μέσα στην τρέλα,στη σχιζοφρένεια
(όπου κανείς μετά απο κάθε γκόλ δεν βρισκόταν ποτέ στη θέση που ήταν πρίν και όλοι έψαχναν πού βρίσκετε ο φίλος τους)

και με το κασκόλ δεμένο σφιχτά στόν αγκώνα του χεριού,έδιναν ραντεβού κάθε Κυριακή πολλές ώρες πρίν τον κάθε αγώνα οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του Ολυμπιακού.

Πρίν απο κάθε παιχνίδι συγκεντρώνονταν και έπαιζαν μπάλα κάτω από την γέφυρα,

άλλοι έπιναν τα μπυρόνια τους στο καφεναδάκι,

άλλοι συνωστίζονταν στο μικρό δωματιάκη που αποτελούσε τον τότε σύνδεσμο για να προμηθευτούν το εισιτήριο πού ήλπιζαν να έχουν καβατζώσει οι ¨κολλητοί¨τους.

Ήταν η συνέχεια μιας ατέλειωτης νύχτας με πολύ ποτό και ρόκ μουσική,γιατί τότε το να πηγαίνεις και ειδικά στη Θύρα 7 ήταν μια ¨γιορτή¨που ξεκίναγε από την ώρα που τελείωνε το προηγούμενο παιχνίδι...

Στα τέλη λοιπόν της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν δημιουργηθεί οι ...ΣΑ.ΦΟ.Π.
(Σύνδεσμος Αθηναίων Φιλάθλων Ολυμπιακού Πειραιώς)
στη Σωκράτους και η Ερυθρόλευκη Στρατιά πίσω απο το Καραϊσκακη.

Ήταν οι εποχές που μαζεύονταν οι 7θυρίτες στο Μοναστηράκι και ανέβαιναν κατά χιλιάδες με τα πόδια τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και έβαζαν τα βαζελάκια...χωρίς εισιτήριο μέσα στη 13,

ήταν τότε που γύρναγαν γύρω-γύρω από τη Λεωφόρο όσοι δεν είχαν βρεί εισιτήριο και πανηγύριζαν στούς δρόμους τα γκόλ του Ολυμπιακού,

ήταν τότε που πέταγαν τα χανουμάκια έξω απο τη σκεπαστή,

ήταν τότε,που πρίν δημιουργηθεί η συγκεκριμένη θύρα,έψαχναν όλοι να βρούν ποιός είναι τελικά ο γηπεδούχος.

Ήταν τότε που αναγκάστηκε η κυβέρνηση να φτιάξει τα ΜΑΤ και να χωρίζει τους γηπεδούχους από τους φιλοξενούμενους για να πηγαίνουν κάποιοι στο γήπεδό τους και να αισθάνονται ¨μάγκες¨.
Ήταν τότε το Καραϊσκακη,χωρίς υπερβολή,οι περισσότεροι το έβλεπαν μόνο από φωτογραφία.

Τον Φλεβάρη,όμως,του 1981,η μοίρα ήταν αποφασισμένη να παίξει το δικό της ,τραγικό ρόλο,
στην ιστορία της θύρας 7...Για άλλη μια φορά όλα είχαν αναφερθεί στην τύχη.

Μια τύχη που διάλεξε να γυρίσει την πλάτη της σε 21 νέους και να τους οδηγήσει στην αιώνια μνήμη.

Το επιβλητικό 6-0 επι της ΑΕΚ,αυτή η τρέλα του ότι για μία ακόμη απολαμβάναμε τον τον Ολυμπιακό μας έτσι όπως ο καθένας μας τον έχει πλάσει στα όνειρά του,
το αδιαχώρητο στην κερκίδα της Θύρας 7 και η επιθυμία για να τρέξουν όσο το δυνατόν πιό γρήγορα στα αποδυτήρια για ν’αποθεώσουν τα ινδάλματά τους
(σύν την αδιαφορία και την απερισκεψία των υπευθύνων),
οδήγησαν στο να συμβεί η μεγαλύτερη τραγωδία στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ταυτόχρονα,όμως,και ο φάρος που μέχρι σήμερα οδηγεί όλους τους οπαδούς του Ολυμπιακού στο δρόμο των επιτυχιών μέσα απο το σύνθημα : Θρύλε θυμήσου,πρωτάθλητη σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου...