Γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου του 1926 σ’ έναν στρατώνα, στις Τρεις Καμάρες του Ηρακλείου. «Έβρεχε κι έμπαιναν νερά από την οροφή...», θυμάται ο γόνος προσφύγων, Νίκος Πολιτάκης. Η ζωή του μπάρμπα Νίκου, όπως τον αποκαλούν εδώ και χρόνια οι φίλοι του, γεμίζει... δύο βιβλία! Μάγκας, κιμπάρης και... Ολυμπιακός, μα περισσότερο απ’ όλα μαχητής και δυνατός! Το 1982, μία μέρα πριν από τα γενέθλιά του, στις 8 Ιουλίου, είχε μιλήσει για πρώτη φορά στο «ΕΘΝΟΣ» σε μια έρευνα του Αρη Σκιαδόπουλου για την έξαρση των ναρκωτικών στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας. Εξηγούσε τότε, πώς τυφλώθηκε το 1981. Του επιτέθηκαν «παποράκια», ενώ διανυκτέρευε στο περίπτερό του. Σήμερα, 28 χρόνια μετά, βρίσκεται πάλι εδώ, στις ίδιες σελίδες και λέει: «Έδωσα 100 ευρώ στον Ολυμπιακό για να αθλούνται τα Ελληνόπουλα και να μένουν μακριά από τα ναρκωτικά! Θέλω με τα λεφτά αυτά να πίνουν μια πορτοκαλάδα και να δροσίζουν τα χειλάκια τους».
«Πριν μας ναρκώσουν και την υπόλοιπη νεολαία»
Ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός ζήτησε από τους φιλάθλους του να ενισχύσουν οικονομικά το «άρρωστο» ταμείο του. Αμέσως ο Ν. Πολιτάκης κάλεσε ταξί και πήγε από την Αμφιάλη στο Καραϊσκάκη για να προσφέρει κι αυτός. Ήταν ήδη εγγεγραμμένο μέλος στον Ερασιτέχνη. Είχε πληρώσει τη συνδρομή του. «Κάθε χρόνο κάνω πρώτος σεφτέ.
Μακάρι όλοι οι σύλλογοι της Ελλάδας να εφαρμόσουν το ίδιο σύστημα για να προλάβουμε, πριν μας ναρκώσουν και την υπόλοιπη νεολαία. Από το υστέρημά μου δίνω. Είμαι συνταξιούχος, αλλά τι είναι 1,25 ευρώ την εβδομάδα! Μην δικαιολογούνται κάποιοι... Και ‘γω δεν μπορώ, αλλά τα βάζω στον κουμπαρά και μαζεύονται. Πόσες φορές έχω πάει ακόμα και κέρματα... Ήταν σπουδαία αυτή η ιδέα του Σωκράτη Κόκκαλη. Είναι ευεργέτης. Έφτιαξε το γήπεδο και τις εγκαταστάσεις. Έφυγε αλλά έφερε μεγάλο αντικαταστάτη, τον Μαρινάκη. Δεν μας πούλησε όπου κι όπου...».
Το ίδιο ανοιχτοχέρης ήταν και ως περιπτεράς: «Στήριζα τα μπατιράκια. Τους έλεγα όμως: «Να μη φάμε το κεφάλαιο. Τα κέρδη να τα μοιραστούμε. Κι όταν κάποιος μου χρωστούσε, του εξηγούσα ότι δεν κρατώ τεφτέρι».
«Γεννήθηκα Ολυμπιακός. Ήμουν απ’ το σπέρμα του πατέρα μου»
Εφυγε από την Κρήτη όταν ήταν πέντε χρόνων. Έξω από το Καραϊσκάκη έβγαλε τα πρώτα του χρήματα, πριν πιάσει το πιστολέτο στα χέρια και... ανέβει στις οικοδομές. Βροντοφωνάζει: «Δεν έγινα τότε Ολυμπιακός! Γεννήθηκα Ολυμπιακός! Ήμουν από το σπέρμα του πατέρα μου και ‘γω και τα αδέρφια μου κι ο γιος μου, που είναι πρόεδρος της ΠΕΦΟ στην Ολλανδία».
Μετά το... ξεκαθάρισμα συνέχισε: «Τότε, στο Φάληρο, έβγαζαν οι τράτες μαριδάκια και ‘γω πουλούσα ξυπόλητος λεμονάκια. Και λούστρος έγινα... Γύρναγα έξω από το γήπεδο, προπολεμικά, όταν ακόμα ήταν ποδηλατοδρόμιο με χώμα και καρβουνόσκονη και πουλούσα κουλούρια και παστέλια για να επιζήσω. Έσκιζα τα τσουβάλια που έβαζαν στο Καραϊσκάκη κι έμπαινα κρυφά να δω τον Ολυμπιακό.
Τον Βάζο που είχε χασάπικο, τους Ανδριανοπουλαίους... Ήταν δύστυχες εποχές.
Όλες οι εποχές ήταν δύστυχες (!), αλλά ήμασταν μια αγκαλιά. Πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι, μαύροι, αγκαλιασμένοι. Καλαμπουρίζαμε! Τώρα δεν μπορώ να... χωνέψω ότι κάποιος άτιμος έβαλε τη νεολαία να σκοτώνεται στα γήπεδα. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο από την αγάπη;»
«Είναι φως για μένα»
Βέβαια, την... πλάκα του για τον Παναθηναϊκό την κάνει: «Τι να πρωτοθυμηθώ; Την ανθοδέσμη; Τον... «Μπουμπλή», που είπαν κιόλας ότι ψήφιζε στο Αιγάλεω;»
Η αγάπη του για τον Ολυμπιακό, μεγάλη: «Είναι φως για μένα! Δεν ξέρω αν τα λέω καλά. Δεν έχω μόρφωση... θρανίου αλλά πεζοδρομίου».
Ο οικοδόμος μπάρμπα Νίκος... κατέβηκε από τα μαδέρια και μπήκε στο περίπτερο το 1980. «Εκείνη την εποχή γινόταν το «έλα να δεις». Στην πλατεία έπαιζαν στα ζάρια τις «πλάκες», το χασίς. Επειδή προστάτευα τα παιδιά και τους έλεγα να μην τα παίρνουν, ήμουν εμπόδιο των εμπόρων.
«Αυτός είμαι! Ο ανεπιθύμητος!»
Με προειδοποίησε ένας νεαρός: «Κάνεις καλή δουλειά με τα παιδιά. Θα σου κάψουν το περίπτερο». Από τότε καθόμουν φρουρός τη νύχτα. Μου επιτέθηκαν έξι «παποράκια»... Έτσι έγινε κι έχω καημό που δεν μπορώ να δω το εγγόνι μου».
Εξω από το περίπτερο τού είχαν γράψει με σπρέι: «Κομμουνιστή, ετοιμάσου να πεθάνεις». «Τότε είχαν τη «σάλτσα» του κομμουνιστή. Τώρα, αν δεν ταχθείς σε μια παράταξη, σε λένε ανεπιθύμητο. Αυτός είμαι! Ο ανεπιθύμητος!».
«Πριν μας ναρκώσουν και την υπόλοιπη νεολαία»
Ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός ζήτησε από τους φιλάθλους του να ενισχύσουν οικονομικά το «άρρωστο» ταμείο του. Αμέσως ο Ν. Πολιτάκης κάλεσε ταξί και πήγε από την Αμφιάλη στο Καραϊσκάκη για να προσφέρει κι αυτός. Ήταν ήδη εγγεγραμμένο μέλος στον Ερασιτέχνη. Είχε πληρώσει τη συνδρομή του. «Κάθε χρόνο κάνω πρώτος σεφτέ.
Μακάρι όλοι οι σύλλογοι της Ελλάδας να εφαρμόσουν το ίδιο σύστημα για να προλάβουμε, πριν μας ναρκώσουν και την υπόλοιπη νεολαία. Από το υστέρημά μου δίνω. Είμαι συνταξιούχος, αλλά τι είναι 1,25 ευρώ την εβδομάδα! Μην δικαιολογούνται κάποιοι... Και ‘γω δεν μπορώ, αλλά τα βάζω στον κουμπαρά και μαζεύονται. Πόσες φορές έχω πάει ακόμα και κέρματα... Ήταν σπουδαία αυτή η ιδέα του Σωκράτη Κόκκαλη. Είναι ευεργέτης. Έφτιαξε το γήπεδο και τις εγκαταστάσεις. Έφυγε αλλά έφερε μεγάλο αντικαταστάτη, τον Μαρινάκη. Δεν μας πούλησε όπου κι όπου...».
Το ίδιο ανοιχτοχέρης ήταν και ως περιπτεράς: «Στήριζα τα μπατιράκια. Τους έλεγα όμως: «Να μη φάμε το κεφάλαιο. Τα κέρδη να τα μοιραστούμε. Κι όταν κάποιος μου χρωστούσε, του εξηγούσα ότι δεν κρατώ τεφτέρι».
«Γεννήθηκα Ολυμπιακός. Ήμουν απ’ το σπέρμα του πατέρα μου»
Εφυγε από την Κρήτη όταν ήταν πέντε χρόνων. Έξω από το Καραϊσκάκη έβγαλε τα πρώτα του χρήματα, πριν πιάσει το πιστολέτο στα χέρια και... ανέβει στις οικοδομές. Βροντοφωνάζει: «Δεν έγινα τότε Ολυμπιακός! Γεννήθηκα Ολυμπιακός! Ήμουν από το σπέρμα του πατέρα μου και ‘γω και τα αδέρφια μου κι ο γιος μου, που είναι πρόεδρος της ΠΕΦΟ στην Ολλανδία».
Μετά το... ξεκαθάρισμα συνέχισε: «Τότε, στο Φάληρο, έβγαζαν οι τράτες μαριδάκια και ‘γω πουλούσα ξυπόλητος λεμονάκια. Και λούστρος έγινα... Γύρναγα έξω από το γήπεδο, προπολεμικά, όταν ακόμα ήταν ποδηλατοδρόμιο με χώμα και καρβουνόσκονη και πουλούσα κουλούρια και παστέλια για να επιζήσω. Έσκιζα τα τσουβάλια που έβαζαν στο Καραϊσκάκη κι έμπαινα κρυφά να δω τον Ολυμπιακό.
Τον Βάζο που είχε χασάπικο, τους Ανδριανοπουλαίους... Ήταν δύστυχες εποχές.
Όλες οι εποχές ήταν δύστυχες (!), αλλά ήμασταν μια αγκαλιά. Πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι, μαύροι, αγκαλιασμένοι. Καλαμπουρίζαμε! Τώρα δεν μπορώ να... χωνέψω ότι κάποιος άτιμος έβαλε τη νεολαία να σκοτώνεται στα γήπεδα. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο από την αγάπη;»
«Είναι φως για μένα»
Βέβαια, την... πλάκα του για τον Παναθηναϊκό την κάνει: «Τι να πρωτοθυμηθώ; Την ανθοδέσμη; Τον... «Μπουμπλή», που είπαν κιόλας ότι ψήφιζε στο Αιγάλεω;»
Η αγάπη του για τον Ολυμπιακό, μεγάλη: «Είναι φως για μένα! Δεν ξέρω αν τα λέω καλά. Δεν έχω μόρφωση... θρανίου αλλά πεζοδρομίου».
Ο οικοδόμος μπάρμπα Νίκος... κατέβηκε από τα μαδέρια και μπήκε στο περίπτερο το 1980. «Εκείνη την εποχή γινόταν το «έλα να δεις». Στην πλατεία έπαιζαν στα ζάρια τις «πλάκες», το χασίς. Επειδή προστάτευα τα παιδιά και τους έλεγα να μην τα παίρνουν, ήμουν εμπόδιο των εμπόρων.
«Αυτός είμαι! Ο ανεπιθύμητος!»
Με προειδοποίησε ένας νεαρός: «Κάνεις καλή δουλειά με τα παιδιά. Θα σου κάψουν το περίπτερο». Από τότε καθόμουν φρουρός τη νύχτα. Μου επιτέθηκαν έξι «παποράκια»... Έτσι έγινε κι έχω καημό που δεν μπορώ να δω το εγγόνι μου».
Εξω από το περίπτερο τού είχαν γράψει με σπρέι: «Κομμουνιστή, ετοιμάσου να πεθάνεις». «Τότε είχαν τη «σάλτσα» του κομμουνιστή. Τώρα, αν δεν ταχθείς σε μια παράταξη, σε λένε ανεπιθύμητο. Αυτός είμαι! Ο ανεπιθύμητος!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου