Θέλω να γυρίσω στα παλιά...

http://pesetero-blog.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

Θέλω να γυρίσω στα παλιά. Θέλω να γίνω και πάλι έφηβος, ή ακόμη και πιτσιρικάς. Να επιστρέψω στη δεκαετία του '80, στη δεκαετία του '90. Όχι, δεν με έπιασε η κρίση του 40άρη. Δεν θέλω να έβρισκα την πηγή της νεότητας για να ξαναγίνω νέος σωματικά και ψυχολογικά. Μιλάω μεταφορικά και αναφέρομαι στον τρόπο που αλλάζει ο τρόπος σκέψης με την πάροδο των χρόνων.

Θέλω να γυρίσω στα παλιά. Να γίνω πάλι 11 χρονών, να γυρίσω στην θύρα "8" του παλιού Καραϊσκάκη, το μεσημέρι της 5ης Φεβρουαρίου του 1984. Στο παλιό πέταλο, αριστερά της "7" όπως κάθεσαι σε αυτήν. Και εκεί, από τα ψηλά σκαλιά, να έχω το βλέμμα μια στα δεξιά μου, να χαζεύω την "7" να τραγουδάει ρυθμικά και να φωνάζει "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ" και μια στον αγωνιστικό χώρο, να βλέπω τον Θρύλο με την ασπροκόκκινη εμφάνιση να κυριαρχεί στον αγωνιστικό χώρο επί του ΠΑΟΚ. Και στο 33ο λεπτό, να γίνεται η έκρηξη : Ο Νίκος Αναστόπουλος με ένα ανάποδο ψαλίδι που μέχρι τότε μόνο σε κόμικς είχα δεί, να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα και το "ΓΚΟΟΟΟΛ" να ακούγεται μέχρι τα ουράνια. Το γήπεδο να σείεται, τους παίκτες να πανηγυρίζουν, τους δικούς μου να με σηκώνουν στα χέρια ψηλά σαν... κασκόλ. Το λέω και ανατριχιάζω, αυτό το γκολ δεν θα το ξεχάσω ποτέ όσο ζω...

Θέλω να γυρίσω στα παλιά. Να γίνω πάλι 18άρης, να κάνω κοπάνα παρέα με έναν φίλο και συμμαθητή που σήμερα - πως τα φέρνει η τύχη - είναι στην ΠΑΕ Ολυμπιακός για να πάμε ένα μεσημέρι Ιανουαρίου του '90 (24/01/1990) να δούμε τη ρεβάνς του 1-0 της Τούμπας με τον ΠΑΟΚ στον ναό μας. Ο πετροπόλεμος της Τούμπας στον πρώτο γύρο είχε ανάψει τα αίματα και η ατμόσφαιρα μύριζε  μπαρούτι από την αρχή. Ο ΠΑΟΚ καλή και γυμνασμένη ομάδα, ο Θρύλος όμως ήταν... ο Θρύλος. Το γκολ του Ισαάκ Μουστακίδη στο 68' έφερε τα πράγματα στα ίσια, ο Θρύλος ήθελε άλλο ένα γκολ για να περάσει. Η κατάσταση, έκρυθμη, με τη φήμη μέσα στην "7" να απλώνεται και να διαδίδεται από στόμα σε στόμα : "Τα ΜΑΤ είναι από κάτω και προσπαθούν να μπουν, θα πέσουν δακρυγόνα"... Ανοίγουν οι αποθήκες κάτω από την "7". Καψούλια απ'αυτά για τις εκκινήσεις των αγώνων δρόμου αρχίζουν να σκάνε, σημαίες καίγονται, στον αγωνιστικό χώρο πετάγονται... ακόντια, μπουριά, καζανάκια... Ένας παλιός, γνωστός 7θυρίτης κραυγάζοντας πάνω απ'τα σύρματα "ΓΚΙΤΣΙΟΥΔΗΗΗ" απευθυνόμενος στον τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ, πέταξε έναν... λέβητα. Ο αγώνας πήγε στην παράταση... Ο Θρύλος δεν είχε αντοχές να βγάλει τα 120 λεπτά, ο κόσμος στην εξέδρα δεν σταματούσε δευτερόλεπτο. Στον αγωνιστικό χώρο, υπήρχε ένας σπουδαίος Ηλίας Ταληκριάδης, σε μια απ'τις καλύτερες του εμφανίσεις με τη φανέλα του Θρύλου. Το ματς πήγε στα πέναλτι... Ο Ταληκριάδης έκλεισε ένα σπουδαίο απόγευμα πιάνοντας το πέναλτι του Μήτογλου και ο Αποστολάκης σφράγισε την πρόκριση με 5-3 στα πέναλτι... Το τι έγινε μετά τη λήξη του ματς, είναι άλλο ένα απ'τα πράγματα που δεν χάνονται εύκολα απ'την μνήμη...

Εικόνες τέτοιες έχω δεκάδες. Δεκάδες ματς που είχαν κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ιδιαίτερο, κάτι εξαιρετικό. Όλοι μας έχουμε στη μνήμη αγώνες που τους θυμόμαστε συχνά-πυκνά και χαμογελάμε γεμάτοι νοσταλγία. Αυτό που θέλω να καταδείξω είναι το πόσο πολύ έχει αλλοιωθεί ο τρόπος σκέψης μου. Ο τρόπος σκέψης όλων μας, ιδιαίτερα των παλαιότερων. Το πως βλέπαμε το ποδόσφαιρο τότε, το πως βλέπουμε το ποδόσφαιρο τώρα. Δεν αναφέρω τυχαία τους παλαιότερους : Ο νεότερος οπαδός δεν έχει εικόνα ενός ποδοσφαίρου "είδους πολυτελείας". Το να δείς τότε μια ξένη ομάδα στο γήπεδο σου, ήταν είδηση από μόνη της. Τώρα, με τον βομβαρδισμό εικόνων, γνωρίζεις ακόμα και το κάθε πότε κατουράει ο παίκτης. Τότε, συναντούσες ποδοσφαιριστή και γέλαγες μια εβδομάδα. Τώρα, στους φέρνουν στο Red Store και κάνεις και επιλογή με ποιόν θα πας να φωτογραφηθείς. Τώρα λες οτι είναι λίγοι ο Ορμπαΐθ, ο Μακούν και ο Φέισα - τότε είχες Ανδρέα Μπονόβα, Γιώργο Σεμερτζίδη και Χόρχε Μπάριος. Τώρα σε νοιάζει αν ξεκινήσει ο Μιραλάς ή όχι... Τότε, δεν σε ένοιαζε αν έπαιζε ο Σοφιανόπουλος, ο Δρακόπουλος, ο Καλογερόπουλος ή ο Κριεζής, αρκεί να ήσουν εκεί, στα τσιμέντα, να φωνάξεις "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ"... 

Κριτικάρω τον εαυτό μου και όλους εμάς που επιτρέπουμε τον χρόνο και την εξέλιξη του αθλήματος να μας αλλοιώσει, σιγά σιγά και σταθερά. Ναι, θέλω να γυρίσω στα παλιά. Στην εποχή που ήμουν πιτσιρικάς, έφηβος. Που δεν με ένοιαζε το μπάτζετ του προέδρου, που δεν με απασχολούσε το όνομα του προπονητή, που δεν με ένοιαζε αν στο ρόστερ υπήρχαν 15, 25 ή 225 παίκτες. Που δεν με ενδιέφερε ποιός θα παίξει στη βασική εντεκάδα, που δεν με ένοιαζε το πριμ της UEFA και το εκτός έδρας "διπλό" στην Ευρώπη. Μας έφαγε ο εξευρωπαϊσμός, τα μεγάλα σαλόνια, οι συγκρίσεις με το τι εκατομμύρια πετάνε οι άλλες Ευρωπαϊκές ομάδες και γιατί εμείς δεν δίνουμε αρκετά λεφτά για να πάρουμε παικταράδες. Τώρα, θέλω Μέλμπεργκ και Αβραάμ Παπαδόπουλο στην άμυνα και τουλάχιστον έναν ισάξιο πίσω τους. Τότε, έβλεπα τον "καζάνα" Αλέξη Αλεξίου και τον Σωτήρη Μαυρομμάτη να παριστάνει τον Φράνκο Μπαρέζι αλλά δεν με ένοιαζε : Στα μάτια μου ήταν όλοι γίγαντες. Ναι, οι εποχές αλλάζουν. Ναι, όλα εξελίσσονται - κι εμείς και το ποδόσφαιρο. Κουράστηκα όμως, θέλω να γυρίσω στα παλιά... Κρίμα που δεν μπορώ να το κάνω. Κρίμα...